Son Durağa Yaklaşırken (80. Yaşım Şerefine 80 Şiir); Ahmet Emin Atasoy
Ahmet Emin Atasoy, Bulgaristan’da doğmuş, Türkiye’de ve Bulgaristan’da yaşayan bir Türk şairi. O, şairliği kadar çevirileri ve kültür elçiliği misyonlarıyla da önemli, değerli bir yazın insanı. Enerjisiyle genç kuşaklara örnek başarılı bir şair. Seksenlik bir çınar.
“Son Durağa Yaklaşırken” diyor yaşama direncinin en güzel örneğini vererek. Bilinçli olarak yüksekte olmanın keyifli bilgeliğini yudumluyor gelecek kuşaklara iz bırakırken. O, aslında derin bir ironiyi de gerçekleştiriyor, geçen seksen yılı sorgularken; geleceğe dönük umutlarını da sıralıyor bir şekilde. Sanırım şairliğin yukarılarında, alçak gönüllülüğü böyle öğütüyor Ahmet Emin Atasoy.
Kendisi, yaratmanın (üretmenin) değerbilirliğini tatmış birisi olarak, ahta vefanın önemini özümsemiş ve geçmiş kuşakların değerini bugününe aşılamış bir şair. Geleceğin güzelleşmesine sesleniyor ve gelecekteki geçmişi tanımanın önemini dile getiriyor.
Dağarında biriktirdiği, süzüp damıttığı ömür öyküsünün özeti bir anlamda bu kitap… Akıp gideni, gelip geçmişi, unutulmuşu hatırlayarak, hatırlatarak yerleştiriyor tarihin belleğine: Eğmeden, bükmeden, çıkarsız (ama insanlıktan ve doğruluktan yana taraf olarak) bir meydan okuma ile dikilmiş kendi tarihi karşısında. İnandığınca özgürlüğüne sahip çıkarak! Bu kolay karşılaşılacak, sık görülecek bir sanatçı tutumu değil. Poetik olduğu kadar ideolojik yanıyla da önemli şiirler.
Şair, seksenlik çınar, içindeki çocuğu unutmamış, izlerini yitirmemiş bir tazelik ve coşku barındırmakta. Yaşama sevinci kendisini hâlâ bir çocuk hevesiyle buluşturmuş dizelerinde. Adeta sohbet eder onun içindeki çocuk, belli ki çocukluğundan hiç yılmamış... Daima taze bir çocukluk taşır yaratıcılığında. Ama bu tutku bencil değil, cömertçe saçılan bulaşıcı bir yaşama sevinci yaymakta!
Okumanın, hayal kurmanın ve yaşamın derin döngüsünde dolaşıyor Ahmet Emin Atasoy’un şiiri... Yalın şiiri, imgelerden sıyrılarak düz ovada tarlasını süren, sıradan insanlarla çay içercesine içtenliklidir. Arabası arıza yapmış bir kişiye, vidayı söksün diye anahtara güç verir yüreği ile... Onun hayalleri, bir anlamda, yaşam kokan insanlığın hayalleridir.
Umutsuzluğa yer yok Atasoy’un şiirinde. Yadırgıyor umutsuzluğu, gönlünü boş kafeslerde bekletmekten yana değil! O, yuvanın ve yüreğin yurduna vurgun! Her nefes alışı, yaşamın en küçük hücresinden en büyük evrenine saçılarak dolaşır. Kimi yıldız topluyordur, kimi yarın yücelerinde olmayı özgürlük olarak görüyordur!